Reiðskjótinn okkar er reisulegt hross,
runnin úr Ásgarði er hann.
Skjannhvítt faxið er skínandi foss,
Hann skeiðar við reiðar.

Áttfættur fákurinn æðir um jörð,
Alföður hnarreistur ber hann.
Hermanni verða þá hæðir og börð
og heiðar vel greiðar.

Og hann mun mig bera á baki sér,
við berumst um vegi sem enginn fer.

Klárinn er þýður og kræfur og stór,
krafturinn tekur fram vonum.
Gáir þó að sér, er gæfur og rór,
um gjótur er fljótur.

Aldrei hann sligast og engan hann slær,
Sleipnir er nafnið á honum.
Alls enginn fjandmaður sitja hann fær,
hans fótur er skjótur.

Nú fljúgum við léttir um loftin blá,
hve landið er fagurt og margt að sjá.
Hann viljugur ber mig á baki sér,
við Brynhildur förum hvar enginn fer.

Ríða, rokka, róta, reiða,
líða, lokka, ljóta leiða.
Blíða, brokka, blóta breiða,
skríða, skokka, skjóta skeiða.

Skeiða, skokka, skríða,
breiða blóta, brokka, bíða.
Leiða ljóta, lokka, líða,
reiða, róta, rokka, ríða.

Ríða um slóða og róta hvern metra,
líða með góðum, ljóta skal betra.
Bíða uns slotar og blóta við eldinn,
skríða í hnakk fararskjóta á kveldin.

Skeiða á klárnum og skokka um heima.
breiða út faðminn og brokka og dreyma,
Leiða þá sáru og lokka svo fjendur,
reiða loks stúlku og rokka um lendur.