Itsasoak mendez mende beratzen du hondarra, haitzen kontra hausten bere arimaren indarra, arimaren indarra. Kresal usainak dakarkit maitearen aparra, ene bihotzaren mugak hegoa ta iparra, hegoa ta iparra. Hegoatik Iparrera doan bide luzea, pozkarian ostadarra nahigabean lezea, nahigabean lezea. Zure arnasa zait, maitea, bizigarri hezea eguzkitik ilargira datorkidan haizea, datorkidan haizea. Maite dut eguzkiaren gorritasun bipila, gehiago ilargiaren argitasun isila, argitasun isila. Zu bizirik ni, maitea, gerta banendi hila, zatoz izarren zelaira ene arimaren bila, ene arimaren bila. Ene arima Hegoatik Iparrera egina, ilargipean zurbila, itsasoan urdina, itsasoan urdina. Eguzkiak haizeari damaion maitemina bil dezagun elkarrekin bakarrean ezina, bakarrean ezina.