't Is goed dat de wereld zijn helden vereert,
hun daden in boeken vertelt,
zodat gene mens hunnen naam nog verleert
die'n op dat papier staat vermeld.
Zo kennen we Mozes nog tamelijk goed,
en Stanley en Livingstone.
Ik weet er nog ene uit Hitler zijn crew:
de grote geleerde von Braun.

In 't jaar vierenveertig, mijn zevenste jaar,
toen wier'er in Duitsland beslist
dat 'k zou vergaan met mijn vel en maar haar,
omdat 'k me van land had vergist.
Al was ik 'nen blonde, 'ne pure Germaan
met ogen vol blauwige schijn,
toch was ik toevallig in België ontstaan;
mijn wieg stond t ver van de Rijn.

De beste geleerden, de strafst' ingenieurs,
die staken hun koppen bijeen,
op zoek naar een wapen, 'nen echte primeur,
tot nut en vermaak van 't gemeen.
Maar alles mislukte, 't wou niet van de grond,
of hoogstens 'ne meter of drij.
De wetenschap sidderde wijzerke rond,
want Auschwitz lag véél te dichtbij.

Maar dan kwam de redding, een zuiver geluid,
de klank van een wonder genie;
'nen hele serieuze, met heel zijn bagage
van hogere filosofie.
Hij zei:'Van de Velde, dien bleke Sinjoor,
die mageren blonden Antoon;
hij krijgt 'ne v1, 'ne relatiecadeau
van mij, de geleerde von Braun.'

En zo is 't gebeurd. Op 'nen heldere nacht
- dat was in mijn zevenste jaar -
heeft Wernher von Braun mij met ijzer bedacht;
och mensen, dat was een gevaar.
Maar hij heeft me gemist,
zijn raket vloog voorbij,
op volk van de volgende straat.
von Braun heeft daarna zijn abuis nog hersteld,
maar dan was 't al jaren te laat.

't Is goed dat de wereld zijn helden beloont
met een plaatske op 't hoogste niveau.
von Braun zag zijn kennis met dollars bekroond;
hij zit aan 'nen eiken bureau.
Ge vindt zijne naam in de grote Larousse,
geklemd tussen dichter en clown,
maar niemand die weet dat 'em mij heeft gemist,
die grote geleerde von Braun.