Wie van Java thuis moet varen
En zijn Indisch leven sluit
Staat als een berooide schooier
Langs de railing van zo'n schuit
Z'n gedachten
Blijven wachten
Op het strijken van de tros
En dan zwaait ie
En dan draait ie
Van de ka van Priok los

Zonder vrinden of bekenden
Op het hoekje van de ka
En verdwijnt als uitgestoten
En als blanke paria
En daar staat ie
En daar gaat ie
Want hij hoort er niet meer bij
En heel even
Stokt het leven
Maar dan glijdt ook dat voorbij

En daar gaan de lange jaren
Wat was wezen? Was was schijn
En waarom moest dit het einde
Van wat groot en goed was, zijn
Even waaien
Even zwaaien
Met z'n zakdoek of z'n hoed
Even slikken,
Even... snikken
En daar gaat ie dan... voorgoed