Yalnızlık dolanır mezarımın kuytu köşelerinde
Ayışığı dans eder yıldızsız kalmış geceyle
Uyanmaya korkan şafağın soluk derinliklerinde

Bir kış sabahı kar bütün anıları örttüğünde
Bulutlar güneşi gökyüzüne gömdüğünde
Rüzgarlar bile bulamaz huzuru hiçbir yerde

Ölülerin özlediği şafak geri dönmediğinde
Yas tutanlar onların acılarını görmediğinde
Sadece yalnızlık hatırlanır ölümlerin yıldönümlerinde

Hüzün vardır uzak diyarların gecelerinde
Acı dolu çığlıklar yükselir karanlığın içinde
Ama artık geri dönemez ruhlar, hapsolmuşlardır kabirlerinde

Karanlık beni sarıp kefenimi giydirdiğinde
Ölüm örttüğünde üzerimi ipekten peleriniyle
Hüzün ve gözyaşından başka birşey kalmadı geride

Ağlamaklı çığlıkları duydum kendi mezarımda bile
Dışarı çıkmak isteyenler bir yandan toprağı ittirdikçe
Kurtlar bedenlerle ziyafet çekmeye gelince

Kabusların gecelerden taşıp sabahlara girdiğinde
Karanlığın ilahileri saracak seni uyuduğun yerde
Çıkış yolu kalmayacak kötü ruhlar etrafını çevirdiğinde

Bir demet ışık da sana huzur vermeyecek cennette olsan bile.