Cando a choiva en mim caeu, eu vín que eran bágoas do ceo
Embaixo dos ollos seus, eu quixen chorar tamén
O laio das pedras en toda a rúa se escoita
Mais a présa da xente é moita e ninguén o quere oír

Auga que sondas a ialma miña dor podes ti consolar?
Fermosa canción é o teu son contra o mar, arrebatame e faime amar
Cando a choiva atopa os ríos, na ribeira os barcos mexe
Mais se caime coma fíos de prata entón sosegame

O ceo salouca vento polas eiras de Vigo
Sua babuña é o sofrimento dos corazóns sen abrigo
Auga que sondas a ialma miña dor podes ti consolar?
Fermosa canción é o teu son contra o mar que me fai amar

Mais ó cair da xistra a auga é moita, pero non podo danzar
Pois ó cair da xistra non hai loita, tampouco podo amar
Oe o torbón!
Nai, non hai o que temer

(Lara laraiá)

Cando a choiva pousa sobre a parella que se abraza
Coma unha saba os garda do mundo a súa volta
O froallo no aire se aguza e a xente sae dos cantos
O ceo xa non medra o pranto e axiña o cesará

Cando a choiva en mim caeu, eu vin que eran bágoas de Deus
Embaixo dos ollos seus eu quixen chorar tamén