Is er nog een levende ziel die je liefheeft?... Is er nog een levende ziel die medelijden met je heeft?... Pas op dat je niet zonder komt te zitten... Ooit daar aan gedacht?... Hé jongen?... Het geluid dat u hoort is de zee. Ik zeg, het geluid dat u hoort is de zee, we zitten op het strand. Ik zeg het omdat het geluid zo vreemd is, zo anders dan het geruis van de zee, dat als je niet zag wat het was, je niet zou weten wat het was. Vandaag is hij kalm, maar vaak hoor ik hem, als ik buiten wandel en begin te praten, net hard genoeg om hem niet meer te horen, niemand merkt het. Maar nu praat ik aldoor, waar ik ook ben. En op een keer ben ik naar Zwitserland gegaan om van het gedonder af te komen en daar sprak ik de hele tijd, zonder ophouden. Vroeger had ik niemand nodig, alleen mezelf. Verhalen, verhalen, jaren en jaren van verhalen, tot ik behoefte kreeg aan iemand, die bij me is, iemand, een vreemde, een vreemde om tegen te praten, me te verbeelden dat hij me hoort, jarenlang zo, en dan, nu, aan iemand die... die me gekend heeft, vroeger, iemand, wie dan ook, die bij me is, me verbeelden dat hij me hoort, wat ik ben, nu. Ging ook niet. Ook dat niet. Is er nog een levende ziel die je liefheeft?... Een levende ziel die medelijden met je heeft?... Pas op dat je niet zonder komt te zitten... Ooit daaraan gedacht?... Als je zonder kwam te zitten en mij niet meer had?... Als je daar zit in die oude vodden en alleen nog luistert naar jezelf... De eeuwige bewonderaar... Steeds zwakker, steeds zwakker, tot de laatste snik...