Ǣvinlíka es skȳmanda kveld, tīmi ī røkkƦi stirðnaðr
þó ī kalda mistri ōþāttraƦ daganaƦ, grafinn ī dusti at ǣvinlíku iak em
en stiarnuƦ hins vakanda māna
kasta ōsǣld aftr ī dauðum augum mīnum

Iak vas ī skuggum fǿddr, æina kverra nǫtt
Iak vas dauðr hurinn ī asku lífs auk glæði þess
Iak vas ōvilnu skrøyttr, til kvals iak vas dømðr
Iak vas ī grafu mīnni fǿddr, at aldrigi rísa aftr

Villandi siūniƦ handan grafaƦ auk hugaƦ mǽttaƦ
skapnaðiƦ andstyggƦaƦ glæði auk ōvits
hregðas ī mót brosandi, rutnandi hrǽva
es iak aftr niðrī sorta sink auk aftr til hinna dánu

Iak em dauðr løygƦ, sum þó ænn brinn auk matas
Iak em logandi ī bláu, tȳnd kǫld ǫnd
Iak em sá, gløymt vas ī myrkƦi, liúsalæið þīnni tiarri
Iak em ī ǣvinlíkum svefni staddr, ænn þá get æigi um drauma hæim þīnn færðaz

En dag nákkvarn
þā es sunna ī hæimi þīnum sæz
auk māni ríss yfir øyðilǫnd mīn haukt
skal iak ænda fǫr þási dauða
færðina þú líf kallaƦ

Iak dvælium útan þess þú hæim næfniƦ
Iak dvælium útan tīma þīns auk rūms
Iak dvælium ī røynd sum þīnum es fiarri
Iak dvælium ænda laust auk kændaƦ laust ī tōmlæiki

En hvenǽr ā grafaƦ

ískalt kulda regn frā hifnum svǫrtum fællr
hvenǽr vindaƦ hiniƦ kaldu fǫlu andliti mīnu svæipa
ok kverrasta vatni mægingráða væita
Þā sum æildaƦ æigi længƦ brinna auk tré né længƦ vaxa
skat iak læið mīna úƦ hæimi þæimsi sǿkia auk niðr ī mīnu sænkvas

Iak trøysti ā allt sum þøygi es manlíkt
Iak trøysti allu sum æigi lifiƦ
Iak trói ā hǫð auk lyndi svárt
Iak trói ā vǭnzku, myrkƦ auk dauð

Lífit es dauða færð