He, moeder, toen wij een hele tijd geleden naar de haven zijn gereden van
Rotterdam
En ik met twee hele lange zoenen op je wangen van jou afscheid nam
En toen ik zeven maanden later, na zeven maanden water, op dat eiland aan
kwam
Een kleine haat, al lang vergeten, weet je moe hoe zul je heten de Oeboeloe
stam

Hieke Hoeke Hakke Hanne Henkie Hoekema
Hieke Hoeke Hakke Hanne Henkie Hoekema
Hieke Hoeke Hakke Hanne Henkie Hoekema
Hieke Hoeke Hakke Hanne Henkie Hoekema
Onder de klamboe, onder de klamboe, onder de klamboe

He, moeder, hier waar de hemel altijd blauw is, 't mijne ook van jou is en
van iedereen
Hier is het hele leven zalig, de vrouwen erg inhalig maar wel alleen
Wat betreft gezinsuitbreiding, als je ziet wat een toewijding, wil je
nergens meer heen
D'r komt een bruiloft op het eiland, 't wordt er een van mij want ik hoef
er maar een

Hieke Hoeke Hakke Hanne Henkie Hoekema
Hieke Hoeke Hakke Hanne Henkie Hoekema
Hieke Hoeke Hakke Hanne Henkie Hoekema
Hieke Hoeke Hakke Hanne Henkie Hoekema
Onder de klamboe, onder de klamboe, onder de klamboe

He, moeder, zat je ook maar op dit eiland, was je reuma zo voorbij want de
warmte hier
Die is zo goed voor oude benen, al je pijn is zo verdwenen, ja de manier
Waarop de oudste inboorlingen lopen rond te springen van plezier
Omdat een ieder met je meeleeft is er niemand die idee heeft van gezeur en
gemier

Hieke Hoeke Hakke Hanne Henkie Hoekema
Hieke Hoeke Hakke Hanne Henkie Hoekema
Hieke Hoeke Hakke Hanne Henkie Hoekema
Hieke Hoeke Hakke Hanne Henkie Hoekema
Onder de klamboe, onder de klamboe, onder de klamboe