Como laboura a abella
Zugando o mel pró alleo,
Como na ovella infeliz
Medra a lan para istrano leito,
E o boi, xunguido ó arado
Perpetúa o seu trafego,
Arrecadando pró dono
O pan que ofrecen os eidos,
Así traballan de cote
-parias de tódolos tempos-
Os exércitos dos pobos,
Os soldados verdadeiros.

Mentras na chouza indixente
Rube unha oración ó ceo,
Xuntando co esforzo a fé
N-un porvir mais farturento,
E o brazo do proletario
Brega sin cesar a eito,
Os apostados no mundo
(eu non sei por qué decreto)
Para irlles zugando o sudore
Que outros van botando arreo,
Non teñen mais inquedanza
Que soster seus privilexios.

Defenden a lei vixente
Que lles ampara o dereito
Á folganza i- a sumire
O sangue do pobo enteiro.
(defenden a monarquía
-anacrónico esperpento-
Porque trai de longas épocas,
Da lobregueza dos tempos,
Unha tradición de aldraxes
E unha historia de atropellos.) x2

Defenden a igrexa porque,
Pervertídol- os conceutos
-da mesma sorte que as almas,
Secas diante o misterio-
Da relixión fan peldaño
Dos apetitos noxentos,
E coidan qu'o cristianismo
Naceu para meterlles medo
Ós que arelando xusticia
Van de cabeza ó inferno
Si se negan a ser carne
De cañón dos fariseos.
Defenden a aristocracia
(unha caterva de necios)
Porque tódolos parásitos
S'entenden entr'eles mesmos.
Defenden a autoridade
Porque nela ten sustento
A transgresión qu-os validos
Fan da lei e do dereito.

(e malia quen turbar ouse
A ordre dos cimenterios!) x2