Mozole Mírach Verse 1:
Siyah beyaz bir filmdi bu ve ben görünmeyen bir yıldız
oldum sıramı beklemekten morarıcasına
dondum.Kemiklerimde buz kokusu hakimken,sen arkanı dön
ben sırılsıklam titrerken.Kilitlenirken boğazıma
aldığım o son nefes,boğazımı kes ve ılık bir rüzgar
gibi es bu kuytu odama kon,penceremde bir kuş ol sonra
sol,çiçek misalı mis kokan bir mevsim ol hayatı kokla
bol,yok ki beleş rol yoktu bizde sağ sol,düşüncelerle
akla kazınan mantık yalnız alkol.Elimde bir tabanca
gözüm kara,sonum bilinmeyen bir boşluk olsa kimdi kara
delik zamanda?Kanımda gezinen onca zehire bak sigaramı
yak ve kafana tak bu adamı sonra çek içine tüm
tracklerini.Gör önemsiz bir şahsiyetin
yapabilceklerini,huzurdan mahrum olsamda
sunabileceklerimi.

Nakarat 2x:
Onca sancı varken ve bunca derde mesken bu adamın o
kadar sorunu söyle sence çok mu erken?Her beden muaftı
kendi boşluğunda belki mozz düşünmez oldu yarına
yolunu seçiverirken.

Mozole Mírach Verse 2:
Duyduğun o her bir kelimeninde vardır ardı tıpkı perde
arkasında sahne bekleyen sanaçtı mizahın iç yüzünde
saklı onca sancı varken gülen simalarda gördüğüm o
mistikal matem.Madem yazılmış kader söyle kim
siler,kimsecikler umursamazken rapimi kim
dinler?durdurur zamanı kahpe izlenimler felek tekerlek
dünya ise beyhudeye döner.Sözüne güvenip gözüne
yanıtlandı tüm sualler.Benki aleminde bir cevabım
ondan evvel.Harabeler mekanım dergahım buysa eğer son
sözümdür kitabım uğrunda ölmeye değer.Seher
vakitlerinde toz pembe gökyüzüm gibi yalanlar
anlattılar geçmişe gider misali emsali olmayan
sokakların dilinde bir şiirsem kilidimi çöz ve kır bu
zinciri kurtar bedenimi.