Want wat nea fergiet is ús heidensk hert
It hert dat de dreunen fan Mjöllnir heart
En wat nea fergiet en wat altyd bliuwt
Us grutskens, ús eare, de krêft fan in liuw
Want wat der ek bart en wêr’t wy ek gean
It is it bloed fan Ymir dat troch ús streamt
Bûn oan de boarne, grutbrocht yn striid
Us heidenske hert is wat wier nea fergiet

Al binne wy ferjage fan hillige grûn
Us risping en ús ekers oan it frjemdfolk jûn
Ien ding bliuwt fan ús, dêr komt nimmen oan
It leauwen yn ús goaden, it is in ûnbrekbere bân

Soannen fan Inguz, Wêda sil foar jim stean
En mank Ty en Tuner de einstriid yn gean
En al wêr’t jim ek stjerre, dochters fan Nertha
De ein is it begjin foar hja dy’t in heidensk hert ha

Op de troan fan Fosite is ús eigen rjocht ûntsien
En troch ús libben op it wetter is dat rjocht mei gien
Wy binne eigensinnich, wy knibbelje nea en laitsje om de dea
Wy binne eigenwiis, wy binne de Fries, dat wat nea fergiet