Günden güne soluyoruz,
İçten içe eriyoruz.
Ne kaçış var ne bir umut,
Yine de onsuz yapamıyoruz.

Bu aşk bir kanser hücresi,
Belli yok tedavisi.
Sardıkça her yerimizi,
Tutkuyla bağlanıyoruz.

Bu kanlı yaratık nereni sardıysa,
Hiç düşünmeden hani kesip atarsın ya...
Tut ki bu illet kalbine dadandıysa,
Kalbini de söküp atamazsın ya...

Varsın solsun çiçeklerim,
Ben ölmeyi de beklerim.
Yine de kesip atamam seni,
Benim tatlı kanserim.
Benim tatlı kanserim.